Mobing u Crnoj Gori jednom sedmično“ je previše zahtjevno i promašuje suštinu pojma mobinga. Preciznije, postojanje mobinga treba, prije svega, da zavisi od posljedica spornih radnji (zlostavljanja), kao i intenziteta zlostavljanja, a ne od ispunjenja uslova u pogledu nekog egzaktnog vremenskog intervala u kojem isto postoji. Evropski sud za ljudska prava (ESLJP) je u slučaju Špadijer protiv Crne Gore282 potvrdio da države ne treba da nameću prestroge de昀椀nicije zlostavljanja na radu i da ne treba da zahtijevaju dostavljanje dokaza o minimalnom broju ili učestalosti incidenata.283 Po mišljenju Suda „pritužbe o zlostavljanju na radu treba detaljno ispitati od slučaja do slučaja, u svjetlu posebnih okolnosti svakog slučaja i uzimaju挃Āi u obzir cjelokupni kontekst. Drugim riječima, mogu postojati okolnosti u kojima su takvi incidenti rjeđi od jednom sedmično u periodu od šest mjeseci i još uvijek predstavljaju maltretiranje, ili okolnosti u kojima su takvi incidenti češ挃Āi, a ipak 284 ne predstavljaju zlostavljanje na radu.” Iz elaboracije slučaja po fazama na prethodim stranicama studije je evidentno da sud nije uzimao u obzir brojne incidente, te da je takođe bez utemeljenja odbijao da provede značajan broj dokaza, krucijalnih za dokazivanje mobinga. Uključuju挃Āi dokumente koji su pratili tužiteljičin formalni zahtjev za zaštitu od mobinga poslodavcu od 07.03.2018. godine, te dokumente koji su ukazivali na nezakonitosti u postupanju mobera. Ovim u slučaju tužiteljice važi ista primjedba na postupanje domaćih sudova prisutna u odluci ESLJP u slučaju D. Špadijer, gdje međunarodni sud ističe da su domaći sudovi razmotrili samo neke od incidenata, dok brojne incidente uopšte nijesu uzeli u obzir. Po ocjeni Evropskog suda, crnogorski sudovi nisu pokušali utvrditi koliko su se često ti drugi incidenti ponavljali i u kojem razdoblju, niti ih ispitali pojedinačno i uzeli u obzir zajedno s ostalim incidentima. Takođe su propustili uzeti u obzir kontekst i navodnu pozadinu incidenata, posebno podnositeljičinu prijavu svojih kolega zbog njihovog spornog ponašanja u novogodišnjoj no挃Āi. ESLJP ne može previdjeti tvrdnju podnositeljice zahtjeva da su djela mobinga kojima je bila izložena bila reakcija na njeno prijavljivanje navodnih nezakonitih aktivnosti nekih svojih kolega i da su imali za cilj da je „kažnjavaju”. U postupanju doma挃Āih sudova u slučaju viceguvernerke CBCG nesporan je i propust prepoznat u slučaju D. Špadijer, gdje se Evropski sud osvrnuo na propust domaćih sudova da ocijene sve incidente o kojima je riječ i u obzir uzmu potencijalni zviždački kontekst, odnosno kontekst „uzbunjivanja”. Za tužiteljicu je najsporniji nalaz suda da se nijedan od postupaka R.Žugića i CBCG nije mogao podvesti pod diskriminaciju jer „kao pretpostavljena žrtva diskriminacije, u toku postupka nijednim dokazom nije učinila vjerovatnim da je 282 Jelić I., Smith H. Vodič kroz relevantnu jurisprudenciju Evropskog suda za ljudska prava, 2022 AIRE Centre 283 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, str. 95. 284 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, str. 95. 179