Mobing u Crnoj Gori mogu određivati prema vrstama bolova i uzrocima koji su ih izazvali, već prema povrijeđenom pravu ličnosti. Znači, sama povreda prava ličnosti daje žrtvi pravo na naknadu nematerijalne štete, a posljedice ,,trpljenja” nisu od značaja za postojanje građansko-pravnog delikta, već u praksi mogu biti samo okolnosti koje su od značaja prilikom odmjeravanja visine naknade štete. Neposredna primjena ovog zakonskog rješenja u postupcima za mobing trebala bi da dovede do efikasnijeg i bržeg vođenja postupka i smanjenja obimnosti dokaznog materijala koji sudu služi za donošenje odluke. Kamen spoticanja u produženom trajanju vezan za određenje jednog od osnovnih elemenata za postojanje mobinga – učestalost tj. kontinuiranost radnje mobinga otklonio je 2021. godine ESLJP koji je u slučaju Špadijer protiv Crne Gore ukazao da princip „šest mjeseci – najmanje jednom sedmično” primijenjen u konretnom sučaju postavlja isuviše visoko postavljenu ljestvicu koju žrtva mobinga treba da preskoči u dokazivanju postojanja istog. Sud cijeni da je ovo „previše zahtjevno i promašuje suštinu pojma mobinga“. Preciznije, sud ukazuje da postojanje mobinga treba, prije svega, da zavisi od posljedica spornih radnji (zlostavljanja), kao i intenziteta zlostavljanja, a ne od ispunjenja uslova u pogledu nekog egzaktnog vremenskog intervala u kojem isto postoji. ESLJP je u slučaju Špadijer protiv Crne 291 Gore potvrdio da države ne treba da nameću prestroge definicije zlostavljanja na radu i da ne treba da zahtijevaju dostavljanje dokaza o minimalnom broju ili 292 učestalosti incidenata. Po mišljenju Evropskog suda „pritužbe o zlostavljanju na radu treba detaljno ispitati od slučaja do slučaja, u svjetlu posebnih okolnosti svakog slučaja i uzimajući u obzir cjelokupni kontekst, jer mogu postojati okolnosti u kojima su takvi incidenti rjeđi od jednom sedmično u periodu od šest mjeseci i još uvijek predstavljaju maltretiranje.”293 Takođe, pitanje načina tumačenja definicije pasivne legitimacije je dodatan kamen spoticanja i segment gdje nesporno postoji nedorečenost zakona i neujednačenost sudske prakse u Crnoj Gori. Na osnovu člana 2. stav 3 Zakona o zabrani zlostavljanja na radu, „izvršiocem mobinga smatra se poslodavac sa svojstvom fizičkog lica, odgovorno lice kod poslodavca sa svojstvom pravnog lica, zaposleni ili grupa zaposlenih kod poslodavca ili treće lice sa kojim zaposleni ili poslodavac dolazi u kontakt prilikom obavljanja poslova na radnom mjestu”. Ovako neprecizno definisanje pojma mobera (izvršioca mobinga) i njegove legitimacije se mora smatrati neprihvatljivim, kao i tumačenje ovih odredaba od strane redovnih sudova, jer je u najvećem broju slučajeva pravosnažnih sudskih postupaka kojim je utvrđen mobing pasivno legitimisan poslodavac, a ne izvšilac mobinga. Međutim u slučaju K.V. i A.Č. protiv Opštine Nikšić drugostepeni sud je pasivno legitimisao i poslodavca i odgovorno lice kod poslodavca, preinačivši prvostepenu presudu kroz utvrđenje 291 Jelić I., Smith H. Vodič kroz relevantnu jurisprudenciju Evropskog suda za ljudska prava, 2022 AIRE Centre 292 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, str. 95. 293 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, str. 95. 183