Mobing u Crnoj Gori D.Š. je 20.11.2013. godine podnijela tužbu protiv poslodavca Osnovnom sudu u Podgorici, tvrdeći da su joj incidentima zlostavljanja na radu ugroženi lični i profesionalni integritet. Kao moberi su označeni nadređeni, predsjednik sindikata tužene, te kolege vinovnici incidenta koji je prijavila. U ulozi pet označenih mobera našla su se isključivo lica muškog pola. Tužbenim zahtjevom je traženo da se utvrdi postojanje mobinga nad D.Š. od strane tužene Države Crne Gore, te da se zabrani zaposlenima tužene C.G. ZIKS-a N.R, M.R, A.V, S.R. i M.Ž. svako aktivno i pasivno ponašanje koje ima elemente zlostavljanja na radu, i da se obaveže tužena da tužiteljici na ime nematerijalne štete isplati i to: za pretrpljene duševne bolove zbog umanjenja životne aktivnosti iznos od 8.000 eura, za pretrpljene i buduće bolove iznos od 4.000 eura i na ime pretrpljenog i budućeg straha iznos od 2.600 eura. Deset dana nakon podnošenja tužbe Osnovnom sudu za mobing protiv tužene, obračun zarade tužiteljice od decembra vršen je po koeficijentu 3,77, umjesto po koeficijentu 5,01 za prethodni period zaključno s novembrom 2013. godine kada je podnesena tužba protiv poslodavca. Prethodno, uprkos imperativnim odredbama člana 24. Zakona o zabrani zlostavljanja na radu prema kojem žrtva mobinga, nakon podnošenja zahtjeva za zaštitu od mobinga, odnosno, tužbe nadležnom sudu, ne smije biti dovedena u nepovoljniji položaj od strane poslodavca. Na dan 10. februara 2015. godine, nedelju dana prije no što je domaći sud trebalo da odluči o njenoj tužbi, podnositeljica predstavke je fizički napadnuta, kojom prilikom joj je nanešeno nekoliko udaraca u vrat, leđa, lakat i butine i upozorena je da pazi šta radi. Postupanje crnogorskog pravosuđa u predmetnom slučaju (2013 - 2017) 131 Osnovni sud u Podgorici, kao prvostepeni sud je 19. februara 2015. godine izrekao presudu na štetu podnositeljice predstavke. Sudija Miodrag Pešić presudio je da događaji na koje se tužiteljica žalila ne predstavljaju zlostavljanje na radu, budući da su se ponašanja na koja je tužiteljica ukazala desila „tri puta u roku od oko 6 mjeseci, što se ne može smatrati postupanjem koje traje duži vremenski period i koje bi kao takvo imalo karakter mobinga” uz navode da “po stavu pretežnog broja teoretičara koji se bave ovim oblikom kršenja ljudskih prava, da bi se radilo o mobingu neophodno je da se psihičko zlostavljanje mobiranog lica vrši najmanje jednom sedmično, u periodu od najmanje šest mjeseci.” U presudi sudija Pešić konstatuje da „kako tužiteljica nije dokazala da je pretrpjela mobing, niti uznemiravanje kao vid diskriminacije, to nije bilo ni osnova 131 Presuda Osnovnog suda u Podgorici P. br. 4822/13 od 19.02.2015, str. 6. 90