ο ο 30 | 2023 | 1 & 2 Χρήστος Τσιώτης οποίοι, μεταξύ άλλων, μέχρι πρότινος δεν διανοούνταν τέτοιο ενδεχόμενο. Ενδεχομένως δε αυτή τους η άγνοια απαντά ακόμη. Πιο ειδικά, ενστάσεις παρουσιάζονται αναφορικά κυρίως με τη «δη- κτικότητα» του θεσμού κατά των τελευταίων. Φαίνεται, δηλαδή, ότι με την υπαγωγή τους στο προ- Α κείμενο καθεστώς παραπαίουν σταθερές, όπως αυτή της καλόπιστης εκπλήρωσης των ενοχών κατά Ρ Θ το άρ. 288 ΑΚ και αυτή του άρ. 388 ΑΚ, ήτοι ο clausus servandus rebus sic stantibus, που αποδίδει Ρ Α αξίωση διαπλαστική στο πρόσωπο του οφειλέτη προς μεταγενέστερη δικαστική διάπλαση του πε- ριεχομένου της ενοχής. Προφανώς, τέτοιες ευγενικής καταγωγής δυνατότητες και πρίσματα του φαι- νομένου του ενοχικού δεσμού δεν γίνεται να λαμβάνουν εφαρμογή στο καθεστώς της ταχείας και συλλογικής αναγκαστικής εκτέλεσης, οπότε αντικαθίσταται από αυτές της λογιστικής απόδοσης των ενοχών – υπό χρηματικό χαρακτήρα, δεδομένης της αδυναμίας αυτούσιας ικανοποίησης μη χρημα- τικών ενοχών· ενώ ταυτοχρόνως η ισότητα μεταξύ δανειστή και οφειλέτη ως προς τη σχέση τους με την έννομη τάξη και τα προστάγματά της καταλύεται στον βωμό της ρευστότητας των πιστωτικών 21 ιδρυμάτων . 22 Εντούτοις, κατά τον Ψυχομάνη , γίνεται η εξής παρατήρηση: «Το δέλεαρ, βέβαια, για το φυσικό πρό- σωπο, που σήμερα πτωχεύει, είναι η διακηρυσσόμενη απαλλαγή του από τα υπόλοιπα των χρεών του, με την απλή πάροδο προθεσμίας 36 μηνών ή ενός έτους (άρ. 192 επ. ΠτωχΚ), σε κάποιες περι- πτώσεις, αν δεν υπάρξει εν τω μεταξύ, κάποια «προσφυγή» - έτσι λέει ο νόμος – πιστωτή, κατά της απαλλαγής τού. Αλλά μια τέτοια απαλλαγή είναι, μάλλον, πρακτικά, άχρηστη, για τον ήδη απογυμνω- μένο οφειλέτη. Θα ήταν για τους λόγους αυτούς, προτιμότερη μια επιεικέστερη, γενικότερη ρύθμιση, στο πλαίσιο αμφοτέρων, ατομικής και συλλογικής αναγκαστικής εκτέλεσης, με εφαρμογή των παρα- πάνω διαχρονικών αρχών επιείκειας». ΙV. Η θετικιστική παρέμβαση του νομοθέτη με τον ν. 4072/2012 ως αφορμή και η σημε- ρινή αξία της διάταξης αναφορικά με τη φύση της πτωχευτικής ικανότητας Επιστρέφοντας κανείς δε στα προλεγόμενα αναφορικά με την παρακολουθηματική ενδεχομένως φύση της πτωχευτικής ικανότητας έναντι εκείνη της – πλήρους πάντοτε – δικαιοκτητικής, ενδιαφέ- ρον παρουσιάζει η θετικιστική παρέμβαση του νομοθέτη με τα άρ. 251 παρ. 3 και άρ. 293 ν. 4072/2012, ο οποίος, για να λύσει ζητήματα αναφυόμενα εκ της νομολογίας – κυρίως δε της βαρύ- 23 νουσας ΟλΑΠ 14/2007 – απέδωσε τόσο στην αδημοσίευτη, πλην όμως δρώσα εμπορικώς ομόρ- ρυθμη εταιρία, όσο και στην κοινοπραξία ικανότητα δικαίου και πτωχευτική, κατά τα λεγόμενα του 24 νόμου, ικανότητα . Χωρεί, μάλιστα, αρκετά μεγάλη συζήτηση αναφορικά με την ετυμολογική και αναγκαίως δογματική επιλογή του νομοθέτη να χαρακτηρίζει την πρώτη αποδιδόμενη ικανότητα ως ικανότητα δικαίου, και όχι δικαιοπρακτική ή δικαιοκτητική. Συναφώς, αναφορικά με αυτό, είναι σαφής η πρόταξη της αρχής pluralitas non ponenda est sine necessitate ή αντιστοίχως tertium non datur, όπερ σημαίνει ότι δεν είναι ανεκτό δογματικά αλλά και λογικά να προκύπτει επιπλέον λύση, όταν η μελετώμενη 21 Ψυχομάνης Σπύρος, ό.π. υποσημ. 7, σσ. 43-45. 22 Ψυχομάνης Σπυρίδων, Το νέο πτωχευτικό δίκαιο-Ουσιαστικά και δικονομικά ζητήματα, εκδ. Σάκκουλα Αθήνα–Θεσσαλο- νίκη, 2021, σελ. 32 επ. 23 ΟλΑΠ 14/2007 Δ 38 (2007), 1207 με παρατ. Μπέη Κώστα και ΕΠολΔ 1 (2008), 46 με παράτ. Καλαβρού Κωνσταντίνου. 24 Ρόκας Νικόλαος, ό.π. υποσημ. 5 σσ. 124-125· Σωτηρόπουλος Γεώργιος, «Η νομική φύση της αδημοσίευτης ομόρρυθμης εταιρίας», σε: Αναμν. Τομ. Σ. Κουσούλη, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα, 2012, σελ. 577 επ. αναφορικά με την καθεστηκυία στη θεωρία και νομολογία γνώμη πριν από την νομοθετική αποκρυστάλλωση. Υπαγωγή